نغمه‌های قلم

Now your journey

Has reached its end

Now go and fight

Now fight the light

Go

Alone

No choice

Now you fight the-

[Verse 1]

Did my duty, saved the kingdom

Gave everything I could give

Was the child my father wanted

But the infection still lives!

Earned my father's pride

Sealed the beast inside

Don't think you'll win

We all fail in the end

I still failed in the end!

[Chorus]

(Through the land infection spreads)

(The light they're seeing)

(Through the empty vеssels' stand)

(The mind they'rе freeing)

(Walked through different paths of pain)

(But still we are the same)

(Two creatures born to stop the plague)

(Two creatures born of void and chain)

(Two creatures)

Saved by our father (cast down by father)

Loved by our mother (Born from our mother)

I cannot falter (The plan to alter)

There can't be another (There can be another)

No!

[Bridge]

Father, see your broken child

In the end, I could not rise

In the end, the light is in my eyes

Infection will spread

Soon everything will end

No hope

The idea instilled (Father, see your broken child)

Made the empty fill

Blinded by the love (In the end, they could not rise)

And so the vessel spilled

No will to break (In the end, the light is in their eyes)

No mind to think

No voice to cry (Infection must end)

My suffering

Father left his broken child (We will stop the spread)

Alone (Alone)

[Verse 2]

Father, see your broken child (Father, see your broken child)

Cannot stand this trial

(In the end, they could not rise)

My cup runneth over

Please let this be over

(In the end, the light is in their eyes)

Don't you think you'll win

We all fall in the end (Infection must end)

I still failed in the end! (We will stop the spread)

In the-

[Outro]

Rest now, fallen child

Slumber, end your trial

End your fight

Our Hollow Knight

The kingdom forgot

Lost to time, lost to rhyme

The tale of the knight

And their fall 

حالا سفرت

به پایانش رسیده

حالا برو برای مبارزه

حالا با اون نور مبارزه کن

برو

تنها

بدون حق انتخاب

حالا مبارزه میکنی با...

آیا وظیفه ام، پادشاهی رو نجات داد؟

دادم هر چیزی رو که میتونستم بدم

آیا فرزندی بودم که پدرم میخواست

ولی عفونت هنوز وجود داره!

افتخار پدرمو به دست آوردم

هیولا رو درونم دگرگون کردم

فکر نکن که تو برنده شدی

هممون در نهایت شکست میخوریم

باز هم من در نهایت شکست خوردم ام!

نوری که آنها میبینن، در میان سرزمینی که عفونت در آن پخش شده

ذهنی که آنها آزاد میکنن، میان جایگاه های خالی وِسِل ها

عبور کرده از یک "مسیر درد" مختلف

اما باز هم مثل هم هستیم

دو موجود زاده شده برای توقف عفونت

دو موجود زاده شده از ووید و زنجیر شده

دو موجود...

نجات یافته توسط پدرمون (رها شده توسط پدرمون)

عشق ورزیده شده از سوی مادرمون (زاده شده از سوی مادرمون)

من نباید کوتاه بیام (نقشه ای برای تغییر)

نمیتونه شخص دیگه ای جای من باشه (میتونه شخص دیگه ای جای من باشه)

نههه!

پدر، فرزند شکستت رو ببین

در نهایت، نتونستم برخیزم

در نهایت، اون نور درون چشمانم بود

عفونت پخش خواهد شد

به زودی همه چی تموم میشه

امیدی نیست

اون ایده کم کم تزریق شد

خالی رو پر کرد

کور شده توسط عشق

و خب وِسِل متلاشی شد

بدون اراده ای برای شکستن

بدون ذهنی برای فکر کردن

بدون صدای برای گریه کردن...

از زجر من!

پدر فرزند شکستش رو رها کرد

تنها

پدر، فرزند شکستت رو تماشا کن

نمیتونم این امتحان رو تحمل کنم

تحملم لبریز شده

خواهش میکنم این رو تمومش کن

فکر نکن که برنده شدی

در پایان ما همه شکست میخوریم و سقوط میکنیم

باز هم من در پایان سقوط میکنم

در پایا...

حالا در آرامش استراحت کن، فرزندِ سقوط کرده

بخواب، پایان امتحانته

پایان مبارزه ات

هالو نایت ما

پادشاهی فراموش کرد

گم شده در زمان، گم شده در ریتم

 قصه ای از شوالیه

و سقوط آنها

نامه چهارم: از جان دادن

دوست من! شاید این آخرین نامه باشد که برای تو می‌نویسم.  میدانم که نبردی در شرف وقوع است؛ نبردی که شب را به روز می‌آورد. در اواخر شب، مانند پرنده‌ای که در تاریکی پرواز می‌کند. قلبم به تپش تند افتاده است و زمان، از دستان من فرار می‌کند.

اگر این نامه را می‌خوانی، باید بدانی که من، فرناسس، ایستادگی می‌کنم و به عهد خود با خونم وفادار خواهم ماند. بگذار آکام و کاندیدای او مغرورانه  به روی من بخندند، اما من، در قلبم این رمز را دارم: << این پایان پادشاه سایه ها خونین نیست>>

با خون، 

فرناسس، پادشاه خون آشام.

---

چنین نامه‌هایی از فرناسس، پادشاه خون‌آشام، روایتگر غم و شکست و پایان و آغاز دوباره اوست....

نامه سوم: از سقوط

این نامه را زمانی می‌نویسم که کاخ خونینم  در آتش های درخشان شعله‌ور است. آکام با کمال وقاحت، ایمان من را در هم شکست و با اتحاد انسان ها پادشاه خون آشام را به زیر افکند!!  

هیچ کس به من اعتنا نکرد و برای نخستین بار، من، فرناسس، دچار ترس شدم.

خون من دیگری را می‌نوشید، و من، شاهد این فاجعه شوم هستم. در شب‌های بی‌پایان، کابوس‌هایی را می‌بینم که تجسم مرگ می‌باشند، آتش می‌سوزاند و سرزمینم را به خاکستر تبدیل می‌کند. آیا سرنوشت من از دیدگان محو شد؟ آن‌گونه که من برای ابدی بودن تلاش کردم، آیا خداوند هم برای من چنین مصلحتی دارد؟

نامه دوم: از کاهش قدرت*

نزدیک به دو قرن است که خون من بر این سرزمین جاری شده .

 خیانت در دل‌ها ریشه دوانیده است. آکام، سردار معنوی و کاخ‌نشینم، بر من خیانت کرده و به جستجوی اتحاد با آن شرورانی است که در خفا شانه به شانه با او روان‌اند. آکام قدرتمندتر از آن چیزی است که در تصور خود میدیدم. او همچون برادرم بود ، اما در این کاخ خون و وحشت، او خورشید را به تصویر نور می‌کشد و من را موجودی شیطانی میخواند ، آری من یک خون آشام هستم و این قلمرو من و پادشاهی من "سایه های خونینم است " ، اما کجا دید کسی که من ظلمی کنم در حق مردمان این سرزمین؟؟

زمانی که در آخرین رقص شب گرد هم نشسته‌ایم، آن‌ها ملایمت و مهربانی بین من و آکام می‌بینند که فراتر از قطرات خون من است. همه می‌خواهند قرار و مدار خود را محکم کنند و من، مانند گرگی زخمی هستم که استواری‌ خویش را از کف داده و در خفا به گوشه‌ای خزیده‌ ام !!

به نام خدا

نامه اول: از انتهای شب*

به نام آسمان های تاریک و زمین های بی‌انتها !!! 

من، فرناسس، پادشاه این سرزمین خفقان و مرگ و خون هستم، اولین نامه خود را از اعماق پادشاهی سایه های خونینم مینویسم ، برای تو که همینک این نامه در دستانت است. 

اگر این نامه به دست تو رسد، بدان که شب‌ها در این پادشاهی تاریک‌تر از شب های دورتر از این پادشاهی است. من، که روزگاری ایران را در پرتو نور خون خود نورانی می‌کردم، هم اینک به آخرین نفس‌های پادشاهی ام رسیده و در حال سقوط هستم.

مردم سرزمینم می گویند من دیگر نمی‌توانم به زندگی ابدی‌ام ادامه دهم و این جملات در دل تاریکی ، در زیر لایه‌های خاکی سرزمین، چون زنجیری سنگین بر دوش من آویزان است. هنوز صدای غرش قلب‌ها را می‌شنوم، صدای ناله‌هایی که در دل این تاریکی ها پنهان است !!